Marzec dał nam nieźle popalić. W naszym przypadku powiedzenie w marcu jak w garncu jeszcze lepiej niż do pogody pasowało do zamieszania, które miesiąc ten wprowadził w nasze życia. Kinga większość czasu spędziła chora, mimowolnie zamieniając plany urlopowe na walkę z koronawirusem, natomiast myśli Angeliki zajmowała głównie praca, w której wyjątkowo dużo się działo. Mimo wszystko udało się nam trafić na kilka ciekawych pozycji, które warto zobaczyć, przeczytać lub odsłuchać. Choć jak się okazuje, w marcu głównie czytałyśmy.

K: Marzec nie był dla mnie spełnieniem marzeń. Zamiast wyczekiwanego urlopu przyszło mi spędzić trzy tygodnie w domu, w tym jeden w łóżku z gorączką. Dało mi to jednak trochę czasu, żeby zajrzeć do książek, które już i tak zbyt długo kurzyły się na półkach. Jedną z nich był Czuły narrator Olgi Tokarczuk. To, że jest ona zbiorem esejów i wykładów autorki, ułatwiało mi odpowiednie dozowanie treści do aktualnego stanu zdrowia. Poza formą idealnie dopasowaną do moich ówczesnych możliwości stanowiła dla mnie, a właściwie nadal stanowi, źródło inspirujących treści i punkt startowy do snucia przemyśleń i rozmów. Olga Tokarczuk idealnie opisuje, jak dzisiejszy świat skurczył się, nie pozostawiając nam pola do odkrywania, a jednocześnie rozszerzył o miliony kilometrów wirtualnych sieci, które wydają się nie do ogarnięcia. Opowiada o podróżowaniu, pogłębiającym się różnicom między pokoleniami i zbliżającym się rychłym końcu czytelnictwa. Snuje interesujące opowieści i wyciąga trafne wnioski, przeplatając fakty literacką fikcją. Odkrywa przed czytelnikami świat swoich bohaterów, opowiadając skąd się wyłaniają i gdzie kończą wraz z końcem powieści, a także opowiada o roli narratora. Mimo że niektóre eseje przeczytałam więcej niż raz, kartkując książkę podczas pisania recenzji, wciąż znajduję wątki, do których warto wrócić. Jeśli jeszcze nie czytaliście, nadróbcie koniecznie.

K: Jak pokazuje i ten przykład, w chorobie najbardziej ceniłam sobie krótkie formy. Wynikało to z tego, że mogłam je idealnie wpleść między drzemki i prośby o selfie wysyłane przez kwarantannową apkę. Patrząc przelotnie na tę książkę można mieć oczywiście wrażenie, że nie wiem, o czym mówię, gdyż jak przystało na książkę o architekturze, jest ona prawdziwą cegłą. Cegłę tą można jednak łatwo podzielić na mniejsze części, gdyż składa się z esejów, które, jak mówi sam autor, można czytać stopniowo, na wyrywki, w całości lub poprzestając na wybranych tekstach. Ale bardziej interesujące od tego jak Reinier de Graaf rekomenduje czytać swoją książkę, jest to, o czym w niej pisze. A pisze w niej o architekturze, skupiając się głównie na zawodzie architekta. Sypie w niej anegdotami, nawiązuje do historii, obala mity wszechmocnego architekta, który panuje nad wszystkim i od którego wszystko zależy. Tworzy przy tym tragikomiczny obraz architektonicznego świata. Trzeba jednak mieć na uwadze, że w dużej mierze śmieje się sam z siebie, bo przecież sam również jest przedstawicielem tego zawodu. Polecam zajrzeć, nie tylko architektom :)